Имало едно време,
било само едно,
било само,
било минало,
било болезнено минало,
но дори и то минало и заминало
и останало само имало,
дето днес вече и него го нямало,
защото всеки вече е разбрал,
че времето му било отминало
и „имало”-то вече нищо си нямало
и се било превърнало в „нямало”.
И понеже нямането
все иска да стане имане –
поело си дълбоко дъх
и тръгнало по света.
Светът се оказал
твърде голям,
прекалено шарен,
изключително непонятен,
даже леко плашещ
и крачейки, уж бодро,
но със свито сърце,
нямането разбрало,
че миналото е безопасно,
а настоящето твърде неясно,
пък за бъдещото – да не говорим –
то си било направо ужасно.
Скокнало нямането обратно в миналото,
където имането само на едно време
си било равносилно на богатство,
а това, че глупаво се отказало
от своето сегашно и бъдещо имане
разбрахте само вие,
а може и да не сте,
защото аз така го разказах, че…
Нека да пробвам пак:
Имало едно време…
Обичам, обичам, обичам шантавите ти истории … шантавей такъв 🙂